나는 한때 내가 이 세상에
사라지길 바랬어
온 세상이 너무나 캄캄해
매일 밤을 울던 날
차라리 내가 사라지면
마음이 편할까
모두가 날 바라보는
시선이 너무나 두려워

아름답게 아름답던
그 시절을 난 아파서 
사랑받을 수 없었던
내가 너무나 싫어서
엄마는 아빠는
다 나만 바라보는데
내 마음은 그런 게 아닌데
자꾸만 멀어만 가

어떡해 어떡해 어떡해 어떡해

시간이 약이라는 말이
내게 정말 맞더라고
하루가 지나면 지날수록
더 나아지더라고
근데 가끔은 너무 행복하면
또 아파올까 봐
내가 가진 이 행복들을
누군가가 가져갈까 봐

아름다운 아름답던
그 기억이 난 아파서
아픈 만큼 아파해도
사라지지를 않아서
친구들은 사람들은
다 나만 바라보는데
내 모습은 그런 게
아닌데 자꾸만 멀어만 가

그래도 난 어쩌면 내가
이 세상에
밝은 빛이라도 될까 봐
어쩌면 그 모든 아픔을
내딛고서라도 짧게
빛을 내볼까 봐
포기할 수가 없어
하루도 맘 편히
잠들 수가 없던 내가
이렇게라도 일어서
보려고 하면
내가 날 찾아줄까 봐

아아아아아아아-
아아아아아아아-
아아아아아아아- 
아아아아아아-

얼마나 얼마나 아팠을까
얼마나 얼마나 아팠을까
얼마나 얼마나
얼마나 바랬을까

naneun hanttae naega i sesange
sarajigil baraesseo
on sesangi neomuna kamkamhae
maeil bameul uldeon nal
charari naega sarajimyeon
maeumi pyeonhalkka
moduga nal baraboneun
siseoni neomuna duryeowo

areumdapge areumdapdeon
geu sijeoreul nan apaseo 
sarangbadeul su eopseossdeon
naega neomuna silheoseo
eommaneun appaneun
da naman baraboneunde
nae maeumeun geureon ge aninde
jakkuman meoreoman ga

eotteokhae eotteokhae eotteokhae eotteokhae

sigani yagiraneun mari
naege jeongmal majdeorago
haruga jinamyeon jinalsurok
deo naajideorago
geunde gakkeumeun neomu haengbokhamyeon
tto apaolkka bwa
naega gajin i haengbokdeureul
nugungaga gajyeogalkka bwa

areumdaun areumdapdeon
geu gieogi nan apaseo
apeun mankeum apahaedo
sarajijireul anhaseo
chingudeureun saramdeureun
da naman baraboneunde
nae moseubeun geureon ge
aninde jakkuman meoreoman ga

geuraedo nan eojjeomyeon naega
i sesange
balkeun biccirado doelkka bwa
eojjeomyeon geu modeun apeumeul
naeditgoseorado jjalpge
bicceul naebolkka bwa
pogihal suga eopseo
harudo mam pyeonhi
jamdeul suga eopsdeon naega
ireohgerado ireoseo
boryeogo hamyeon
naega nal chajajulkka bwa

aaaaaaa-
aaaaaaa-
aaaaaaa- 
aaaaaa-

eolmana eolmana apasseulkka
eolmana eolmana apasseulkka
eolmana eolmana
eolmana baraesseulkka
 

یه زمانی دلم می‌خواست از این دنیا محو بشم. تمام دنیا خیلی تاریک بود. هر شب گریه می‌کردم. با خودم فکر کردم که اگر ناپدید شوم، حالم بهتر می‌شود یا نه. از نگاه‌های خیره‌ی همه به خودم می‌ترسیدم. از خودم خیلی متنفر بودم چون در آن روزهای زیبا نمی‌توانستم دوست داشته شوم. مامان و بابام همه داشتن بهم نگاه میکردن. دل من که اینجوری نبود. مدام دورتر می‌شدند. چه باید بکنم؟ چه باید بکنم؟ چه باید بکنم؟ چه باید بکنم؟ این ضرب‌المثل که زمان همه چیز را درست می‌کند، واقعاً در مورد من صدق می‌کرد. هر روز که می‌گذشت، حالم بهتر می‌شد. اما بعضی وقت‌ها، اگر خیلی خوشحال باشم، می‌ترسم دوباره آسیب ببینم. خوشبختی
می‌ترسم کسی آن را از من بگیرد

آن خاطرات زیبا و قشنگ درد دارند
اما با اینکه درد می‌کشم
آنها ناپدید نمی‌شوند
دوستانم
همه به من نگاه می‌کنند
اما ظاهر من اینطور نیست
اما من مدام از آنها دورتر می‌شوم

با این حال، از خودم می‌پرسم که آیا می‌توانم
نوری درخشان در این دنیا باشم
شاید بتوانم بر تمام آن درد غلبه کنم
و برای مدت کوتاهی بدرخشم
نمی‌توانم تسلیم شوم
حتی برای یک روز هم نتوانستم راحت بخوابم
اما اگر سعی کنم اینگونه از خواب بیدار شوم
از خودم می‌پرسم که آیا به دنبالم خواهی آمد

آ ...