시청 앞 지하철 역에서 너를 다시 만났었지
신문을 사려 돌아섰을 때 
너의 모습을 보았지
발 디딜 틈 없는 그곳에서 
너의 이름을 부를 땐
넌 놀란 모습으로 음음음

너에게 다가가려 할 때에 
난 누군가의 발을 밟았기에 
커다란 웃음으로
미안하다 말해야 했었지

살아가는 얘기 변한 이야기 
지루했던 날씨 이야기 
밀려오는 추억으로 우린 쉽게 지쳐갔지 

그렇듯 더디던 시간이 
우리를 스쳐 지난 지금 
너는 두 아이의 엄마라며 
엷은 미소를 지었지 

나의 생활을 물었을 때 
나는 허탈한 어깨짓으로 
어딘가에 있을 무언가를 
아직 찾고 있다 했지 

언젠가 우리 다시 만나는 날에 
빛나는 열매를 보여준다 했지 
우리의 영혼에 깊이 새겨진 
그날의 노래는 우리 귀에 아직 아련한데 

가끔씩 너를 생각한다고 
들려주고 싶었지만 
짧은 인사만을 남겨둔 채 
너는 내려야 했었지 

바삐 움직이는 사람들 속에 
너의 모습이 사라질 때 오래 전 
그날처럼 내 마음에는 

언젠가 우리 다시 만나는 날에 
빛나는 열매를 보여준다 했지 
우리의 영혼에 깊이 새겨진 
그날의 노래는 우리 귀에 아직 아련한데 

라라라라라라라라

sicheong ap jihacheol yeogeseo neoreul dasi mannasseossji
sinmuneul saryeo doraseosseul ttae 
neoui moseubeul boassji
bal didil teum eopsneun geugoseseo 
neoui ireumeul bureul ttaen
neon nollan moseubeuro eumeumeum

neoege dagagaryeo hal ttaee 
nan nugungaui bareul balpassgie 
keodaran useumeuro
mianhada malhaeya haesseossji

saraganeun yaegi byeonhan iyagi 
jiruhaessdeon nalssi iyagi 
millyeooneun chueogeuro urin swipge jichyeogassji 

geureohdeut deodideon sigani 
urireul seuchyeo jinan jigeum 
neoneun du aiui eommaramyeo 
yeolpeun misoreul jieossji 

naui saenghwareul mureosseul ttae 
naneun heotalhan eokkaejiseuro 
eodingae isseul mueongareul 
ajik chajgo issda haessji 

eonjenga uri dasi mannaneun nare 
biccnaneun yeolmaereul boyeojunda haessji 
uriui yeonghone gipi saegyeojin 
geunarui noraeneun uri gwie ajik aryeonhande 

gakkeumssik neoreul saenggakhandago 
deullyeojugo sipeossjiman 
jjalpeun insamaneul namgyeodun chae 
neoneun naeryeoya haesseossji 

bappi umjigineun saramdeul soge 
neoui moseubi sarajil ttae orae jeon 
geunalcheoreom nae maeumeneun 

eonjenga uri dasi mannaneun nare 
biccnaneun yeolmaereul boyeojunda haessji 
uriui yeonghone gipi saegyeojin 
geunarui noraeneun uri gwie ajik aryeonhande 

rararararararara

دوباره تو رو تو ایستگاه مترو روبروی شهرداری دیدم. وقتی برگشتم که روزنامه بخرم، تو را دیدم. در آن جایی که جایی برای قدم گذاشتن نبود، وقتی اسمت را صدا زدم، با تعجب نگاه کردی و گفتی: «مممم، مممم.» وقتی سعی کردم به تو نزدیک شوم، روی پای کسی پا گذاشتم، بنابراین مجبور شدم با خنده‌ی بلندی بگویم «معذرت می‌خواهم». داستان‌های زندگی، داستان‌هایی که تغییر کرده‌اند. وقتی هوا کسل‌کننده بود، به راحتی از خاطراتی که مدام به سراغمان می‌آمدند خسته می‌شدیم. من آن را ساختم.

وقتی از من در مورد زندگیم پرسیدی،
با شانه‌ای بالا انداختن و با ناامیدی گفتم که
هنوز دنبال چیزی هستم که باید جایی باشد.

گفتم وقتی روزی دوباره همدیگر را ببینیم،
میوه‌های درخشان را به تو نشان خواهم داد.
در اعماق روحمان حک شده،
آهنگ آن روز هنوز در گوش‌هایمان بی‌صدا است.

می‌خواستم به تو بگویم که گاهی به تو فکر می‌کنم.
اما تو مجبور شدی بعد از یک سلام کوتاه پیاده شوی.

وقتی پیکرت در میان مردمی که با عجله در حال حرکت بودند ناپدید شد،
مدت‌ها پیش.
درست مثل آن روز، در قلبم

روزی که دوباره همدیگر را ببینیم
گفتم میوه‌های درخشان را به تو نشان خواهم داد
در اعماق روحمان حک شده
آهنگ آن روز هنوز در گوش‌هایمان بی‌صدا است

لالالالالالا