- Een nummer opgenomen op het 4e album van Yoon Do-hyun Band (YB)

구름낀 하늘은 왠지 네가 살고 있는
나라일 것 같아서
창문들마저도 닫지 못하고
하루종일 서성이며 있었지

삶의 작은 문턱조차 쉽사리 넘지 못했던
너에게 나는 무슨말이 하고파서 였을까

먼 산 언저리마다 너를 남기고 돌아서는
내게 시간은 그만 놓아주라는데
난 왜 너 닮은 목소리마저 가슴에 품고도
같이 가자 하지 못했나

길 잃은 작은 새 한 마리가
하늘 향해 그리움 외칠때
같이 놀던 어린 나무 한 그루
혼자 남게 되는 게 싫었지

해 져가는 넓은 들판 위에서 차가운 바람
불어도 들려오던 노래 내 곁에 없었지

먼 산 언저리마다 너를 남기고 돌아서는
내게 시간은 그만 놓아주라는데
난 왜 너 닮은 목소리마저 가슴에 품고도
같이 가자 하지 못했나

먼 산 언저리마다 너를 남기고 돌아서는
내게 시간은 그만 놓아주라는데
난 왜 너 닮은 목소리마저 가슴에 품고도
같이 가자 하지 못했나

gureumkkin haneureun waenji nega salgo issneun
narail geot gataseo
changmundeulmajeodo datji moshago
harujongil seoseongimyeo isseossji

salmui jageun munteokjocha swipsari neomji moshaessdeon
neoege naneun museunmari hagopaseo yeosseulkka

meon san eonjeorimada neoreul namgigo doraseoneun
naege siganeun geuman nohajuraneunde
nan wae neo talmeun moksorimajeo gaseume pumgodo
gati gaja haji moshaessna

gil ilheun jageun sae han mariga
haneul hyanghae geurium oechilttae
gati noldeon eorin namu han geuru
honja namge doeneun ge silheossji

hae jyeoganeun neolpeun deulpan wieseo chagaun baram
bureodo deullyeoodeon norae nae gyeote eopseossji

meon san eonjeorimada neoreul namgigo doraseoneun
naege siganeun geuman nohajuraneunde
nan wae neo talmeun moksorimajeo gaseume pumgodo
gati gaja haji moshaessna

meon san eonjeorimada neoreul namgigo doraseoneun
naege siganeun geuman nohajuraneunde
nan wae neo talmeun moksorimajeo gaseume pumgodo
gati gaja haji moshaessna
 

De bewolkte lucht voelde op de een of andere manier aan als het platteland waar je woont, dus ik kon niet eens de ramen dichtdoen en bleef de hele dag rondhangen, dus ik kon niet eens de ramen dichtdoen. Wat had ik tegen jou willen zeggen, jij die zelfs de kleine drempel van het leven niet gemakkelijk oversteekt? De tijd vertelde me dat ik het gewoon moest loslaten en dat ik jou overal waar ik maar kon zijn, achter moest laten. Waarom kon ik niet zeggen: laten we samen gaan, ook al droeg ik jouw stem in mijn hart? Toen een klein verdwaald vogeltje zijn verlangen naar de hemel uitriep, wilde ik niet dat het jonge boompje waarmee ik vroeger speelde, alleen zou blijven. Het lied dat ik vroeger hoorde, zelfs toen de koude wind over het uitgestrekte veld blies waar de zon onderging, was niet langer aan mijn zijde. De tijd vertelde me dat ik het gewoon moest loslaten en dat ik jou overal waar ik maar kon zijn, achter moest laten. De tijd zegt mij dat ik het moet loslaten, maar waarom kon ik niet zeggen: "Laten we samen gaan", ook al hoorde ik jouw stem in mijn hart?

Ik liet je achter op elke verre berghelling en draaide me om. Maar de tijd zegt me dat ik je moet loslaten, ook al heb ik jouw stem in mijn hart bewaard.
Waarom kon ik niet zeggen: "Laten we samen gaan"?