- In aflevering 5 (5e land) van het TVN-drama Misaeng met in de hoofdrollen Im Si-wan, Lee Sung-min, Kang So-ra, Kang Ha-neul, Lee Dae-myung en Byun Yo-han, werd het gespeeld als cafémuziek toen Jang Geu-rae (Im Si-wan) en Ahn Young-yi (Kang So-ra) in een

좁고 좁은 저 문으로 들어가는 길은
나를 깎고 잘라서 스스로 작아지는 것뿐
이젠 버릴 것조차 거의 남은 게 없는데
문득 거울을 보니 자존심 하나가 남았네

두고 온 고향 보고픈 얼굴
따뜻한 저녁과 웃음소리
고갤 흔들어 지워버리며
소리를 듣네 나를 부르는
쉬지 말고 가라하는

저 강물이 모여드는 곳
성난 파도 아래 깊이
한 번만이라도 이를 수 있다면
나 언젠가 심장이 터질 때까지
흐느껴 울고 웃다가
긴 여행을 끝내리 미련 없이

익숙해 가는 거친 잠자리도
또 다른 안식을 빚어 그마저 두려울 뿐인데
부끄러운 게으름 자잘한 욕심들아
얼마나 나일 먹어야 마음의 안식을 얻을까

하루 또 하루 무거워지는
고독의 무게를 참는 것은
그보다 힘든 그보다 슬픈
의미도 없이 잊혀지긴 싫은
두려움 때문이지만

저 강들이 모여드는 곳
성난 파도 아래 깊이
한 번만이라도 이를 수 있다면
나 언젠가 심장이 터질 때까지
흐느껴 울고 웃으며
긴 여행을 끝내리 미련 없이

아무도 내게 말해 주지 않는
정말로 내가 누군지 알기 위해

jopgo jobeun jeo muneuro deureoganeun gireun
nareul kkakkgo jallaseo seuseuro jagajineun geosppun
ijen beoril geosjocha geoui nameun ge eopsneunde
mundeuk geoureul boni jajonsim hanaga namassne

dugo on gohyang bogopeun eolgul
ttatteushan jeonyeokgwa useumsori
gogael heundeureo jiwobeorimyeo
sorireul deutne nareul bureuneun
swiji malgo garahaneun

jeo gangmuri moyeodeuneun gos
seongnan pado arae gipi
han beonmanirado ireul su issdamyeon
na eonjenga simjangi teojil ttaekkaji
heuneukkyeo ulgo usdaga
gin yeohaengeul kkeutnaeri miryeon eopsi

iksukhae ganeun geochin jamjarido
tto dareun ansigeul bijeo geumajeo duryeoul ppuninde
bukkeureoun geeureum jajalhan yoksimdeura
eolmana nail meogeoya maeumui ansigeul eodeulkka

haru tto haru mugeowojineun
godogui mugereul chamneun geoseun
geuboda himdeun geuboda seulpeun
uimido eopsi ijhyeojigin silheun
duryeoum ttaemunijiman

jeo gangdeuri moyeodeuneun gos
seongnan pado arae gipi
han beonmanirado ireul su issdamyeon
na eonjenga simjangi teojil ttaekkaji
heuneukkyeo ulgo useumyeo
gin yeohaengeul kkeutnaeri miryeon eopsi

amudo naege malhae juji anhneun
jeongmallo naega nugunji algi wihae 

Het pad door die smalle, smalle deur
snijdt en snijdt mezelf om mezelf kleiner te maken
Nu is er bijna niets meer om weg te gooien
Als ik plotseling in de spiegel kijk, blijft er alleen trots over

Een gezicht dat verlangt naar de geboorteplaats die ik achterliet
Een warme avond en een lach
Mijn hoofd schuddend om het uit te wissen
Ik hoor een stem die me roept
Die me zegt om te gaan zonder te stoppen

Waar het rivierwater zich verzamelt
Diep onder de woedende golven
Als ik daar maar één keer kan komen
Beëindig ik mijn lange reis
tot mijn hart barst
Snikkend en lachend
Zonder spijt

De ruwe slaap waaraan ik gewend raak
Creëert een nieuwe rust, en zelfs dat is eng
Schandelijke luiheid en kleinzielige hebzucht
Hoeveel moet ik eten om vrede te vinden in mijn hart

Om het gewicht van de eenzaamheid te verdragen dat met de dag zwaarder wordt
is vanwege de angst die harder en triester is dan dat
om niet te worden vergeten zonder betekenis
maar

als ik de plek kan bereiken waar de rivieren samenkomen
diep onder de woedende golven
zelfs maar één keer
zal ik de lange reis voltooien
zonder spijt, snikkend en lachend
tot mijn hart barst

om erachter te komen wie ik werkelijk ben
dat niemand me vertelt