좁고 좁은 저 문으로 들어가는 길은
나를 깎고 잘라서 스스로 작아지는 것뿐
이젠 버릴 것조차 거의 남은 게 없는데
문득 거울을 보니 자존심 하나가 남았네

두고 온 고향 보고픈 얼굴
따뜻한 저녁과 웃음소리
고갤 흔들어 지워버리며
소리를 듣네 나를 부르는
쉬지 말고 가라하는

저 강물이 모여드는 곳
성난 파도 아래 깊이
한 번만이라도 이를 수 있다면
나 언젠가 심장이 터질 때까지
흐느껴 울고 웃다가
긴 여행을 끝내리 미련 없이

익숙해 가는 거친 잠자리도
또 다른 안식을 빚어 그마저 두려울 뿐인데
부끄러운 게으름 자잘한 욕심들아
얼마나 나일 먹어야 마음의 안식을 얻을까

하루 또 하루 무거워지는
고독의 무게를 참는 것은
그보다 힘든 그보다 슬픈
의미도 없이 잊혀지긴 싫은
두려움 때문이지만

저 강들이 모여드는 곳
성난 파도 아래 깊이
한 번만이라도 이를 수 있다면
나 언젠가 심장이 터질 때까지
흐느껴 울고 웃으며
긴 여행을 끝내리 미련 없이

아무도 내게 말해 주지 않는
정말로 내가 누군지 알기 위해

jopgo jobeun jeo muneuro deureoganeun gireun
nareul kkakkgo jallaseo seuseuro jagajineun geosppun
ijen beoril geosjocha geoui nameun ge eopsneunde
mundeuk geoureul boni jajonsim hanaga namassne

dugo on gohyang bogopeun eolgul
ttatteushan jeonyeokgwa useumsori
gogael heundeureo jiwobeorimyeo
sorireul deutne nareul bureuneun
swiji malgo garahaneun

jeo gangmuri moyeodeuneun gos
seongnan pado arae gipi
han beonmanirado ireul su issdamyeon
na eonjenga simjangi teojil ttaekkaji
heuneukkyeo ulgo usdaga
gin yeohaengeul kkeutnaeri miryeon eopsi

iksukhae ganeun geochin jamjarido
tto dareun ansigeul bijeo geumajeo duryeoul ppuninde
bukkeureoun geeureum jajalhan yoksimdeura
eolmana nail meogeoya maeumui ansigeul eodeulkka

haru tto haru mugeowojineun
godogui mugereul chamneun geoseun
geuboda himdeun geuboda seulpeun
uimido eopsi ijhyeojigin silheun
duryeoum ttaemunijiman

jeo gangdeuri moyeodeuneun gos
seongnan pado arae gipi
han beonmanirado ireul su issdamyeon
na eonjenga simjangi teojil ttaekkaji
heuneukkyeo ulgo useumyeo
gin yeohaengeul kkeutnaeri miryeon eopsi

amudo naege malhae juji anhneun
jeongmallo naega nugunji algi wihae 

مسیر عبور از آن درِ تنگ و باریک
فقط دارم خودم را می‌برم و می‌برم تا کوچکتر شوم
حالا تقریباً چیزی برای دور انداختن باقی نمانده است
وقتی ناگهان در آینه نگاه می‌کنم، فقط غرور باقی می‌ماند

صورتی که دلتنگ زادگاهی است که پشت سر گذاشته‌ام
یک عصر گرم و خنده
سرم را تکان می‌دهم تا آن را پاک کنم
صدایی می‌شنوم که مرا می‌خواند
به من می‌گوید بدون توقف بروم

جایی که آب‌های رودخانه جمع می‌شوند
در اعماق امواج خشمگین
اگر فقط یک بار بتوانم به آنجا برسم
سفر طولانی‌ام را تمام خواهم کرد
تا قلبم بترکد
گریه و خنده
بدون پشیمانی

خواب سختی که به آن عادت می‌کنم
آرامش دیگری ایجاد می‌کند، و حتی آن هم ترسناک است
تنبلی شرم‌آور و طمع ناچیز
چقدر باید بخورم تا آرامش را در قلبم پیدا کنم
تحمل بار تنهایی که روز به روز سنگین‌تر می‌شود، به خاطر ترسی است که سخت‌تر و غم‌انگیزتر از آن است. فراموش شدن بی‌معنی نیست. اما اگر بتوانم حتی برای یک بار هم که شده به جایی که رودخانه‌ها به هم می‌رسند برسم، در اعماق امواج خشمگین، سفر طولانی را بدون پشیمانی، با گریه و خنده به پایان خواهم رساند. تا زمانی که قلبم از جا بپاشد. تا بفهمم واقعاً چه کسی هستم. کسی که هیچ‌کس به من نمی‌گوید.