좁고 좁은 저 문으로 들어가는 길은
나를 깎고 잘라서 스스로 작아지는 것뿐
이젠 버릴 것조차 거의 남은 게 없는데
문득 거울을 보니 자존심 하나가 남았네

두고 온 고향 보고픈 얼굴
따뜻한 저녁과 웃음소리
고갤 흔들어 지워버리며
소리를 듣네 나를 부르는
쉬지 말고 가라하는

저 강물이 모여드는 곳
성난 파도 아래 깊이
한 번만이라도 이를 수 있다면
나 언젠가 심장이 터질 때까지
흐느껴 울고 웃다가
긴 여행을 끝내리 미련 없이

익숙해 가는 거친 잠자리도
또 다른 안식을 빚어 그마저 두려울 뿐인데
부끄러운 게으름 자잘한 욕심들아
얼마나 나일 먹어야 마음의 안식을 얻을까

하루 또 하루 무거워지는
고독의 무게를 참는 것은
그보다 힘든 그보다 슬픈
의미도 없이 잊혀지긴 싫은
두려움 때문이지만

저 강들이 모여드는 곳
성난 파도 아래 깊이
한 번만이라도 이를 수 있다면
나 언젠가 심장이 터질 때까지
흐느껴 울고 웃으며
긴 여행을 끝내리 미련 없이

아무도 내게 말해 주지 않는
정말로 내가 누군지 알기 위해

jopgo jobeun jeo muneuro deureoganeun gireun
nareul kkakkgo jallaseo seuseuro jagajineun geosppun
ijen beoril geosjocha geoui nameun ge eopsneunde
mundeuk geoureul boni jajonsim hanaga namassne

dugo on gohyang bogopeun eolgul
ttatteushan jeonyeokgwa useumsori
gogael heundeureo jiwobeorimyeo
sorireul deutne nareul bureuneun
swiji malgo garahaneun

jeo gangmuri moyeodeuneun gos
seongnan pado arae gipi
han beonmanirado ireul su issdamyeon
na eonjenga simjangi teojil ttaekkaji
heuneukkyeo ulgo usdaga
gin yeohaengeul kkeutnaeri miryeon eopsi

iksukhae ganeun geochin jamjarido
tto dareun ansigeul bijeo geumajeo duryeoul ppuninde
bukkeureoun geeureum jajalhan yoksimdeura
eolmana nail meogeoya maeumui ansigeul eodeulkka

haru tto haru mugeowojineun
godogui mugereul chamneun geoseun
geuboda himdeun geuboda seulpeun
uimido eopsi ijhyeojigin silheun
duryeoum ttaemunijiman

jeo gangdeuri moyeodeuneun gos
seongnan pado arae gipi
han beonmanirado ireul su issdamyeon
na eonjenga simjangi teojil ttaekkaji
heuneukkyeo ulgo useumyeo
gin yeohaengeul kkeutnaeri miryeon eopsi

amudo naege malhae juji anhneun
jeongmallo naega nugunji algi wihae 

เส้นทางผ่านประตูแคบๆ นั้น
ก็แค่กรีดกรายตัวเองให้เล็กลง
ตอนนี้แทบไม่มีอะไรเหลือให้โยนทิ้งแล้ว
พอฉันส่องกระจกดู ก็เหลือเพียงความภาคภูมิใจ

ใบหน้าที่โหยหาบ้านเกิดที่ฉันทิ้งไว้
ค่ำคืนอันอบอุ่นและเสียงหัวเราะ
ส่ายหัวเพื่อลบมันออกไป
ฉันได้ยินเสียงเรียกฉัน
บอกให้ฉันไปโดยไม่หยุด

ที่ซึ่งน้ำในแม่น้ำรวมตัวกัน
ลึกใต้คลื่นที่โหมกระหน่ำ
ถ้าฉันไปถึงที่นั่นได้สักครั้ง
ฉันจะจบการเดินทางอันยาวนานนี้
จนกว่าหัวใจจะแตกสลาย
สะอื้นและหัวเราะ
โดยไม่เสียใจ

การนอนหลับที่ไม่ราบรื่นที่ฉันเริ่มคุ้นเคยแล้ว
สร้างการพักผ่อนอีกครั้ง ซึ่งนั่นก็เป็นเรื่องน่ากลัว
ความขี้เกียจที่น่าละอายและความโลภเล็กน้อย
ฉันต้องกินอีกเท่าไร ที่จะหาความสงบในหัวใจ

การทนแบกภาระความเหงาที่หนักหนาขึ้นทุกวัน
เป็นเพราะความกลัวที่ยากและเศร้ากว่านั้น
ไม่ควรถูกลืมอย่างไร้ความหมาย
แต่

หากสามารถไปถึงจุดที่แม่น้ำมาบรรจบกัน
ใต้คลื่นทะเลอันโหมกระหน่ำ
แม้เพียงครั้งเดียว
ฉันจะจบการเดินทางอันยาวไกล
โดยไม่เสียใจ ร้องไห้ และหัวเราะ
จนหัวใจแตกสลาย

เพื่อค้นหาว่าฉันเป็นใครกันแน่
ที่ไม่มีใครบอกฉัน